Dodała, że jest na utrzymaniu matki, która przebywa za granicą i zarabia, wykonując prace dorywcze. Wyjaśniła również, że zamieszkuje w domu rodzinnym, a matka przesyła jej niewielkie kwoty pieniężne, starczące zaledwie na utrzymanie. Kobieta miesięczne koszty studenckiego życia, obejmujące wydatki na wyżywienie, odzież i Internet oszacowała na około dziewięćset złotych, plus około sto złotych na telefon komórkowy.

 

Referendarz sądowy krakowskiego WSA oddalił wniosek o zwolnienie z kosztów sądowych, doręczając odpis postanowienia pełnomocnikowi. Kobieta jednak w czerwcu bieżącego roku wniosła sprzeciw sama.

 

 

Wyjaśniła, że opłaty na utrzymanie domu ponosi matka i to od niej dostaje miesięcznie kwotę około sześciuset-siedmiuset złotych na zakup jedzenia, środków higienicznych i odzieży. Podała również, że musi się leczyć, przez co na lekarstwa wydaje prawie sto złotych. 

 

WSA 26 czerwca 2014 roku zwolnił jedynie od wpisu sądowego, a w pozostałym zakresie sprzeciw oddalił.

 

Stwierdził, że zgodnie z przepisami Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, zaś w zakresie częściowym, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.

 

 

WSA orzekł, że całkowite zwolnienie od kosztów sądowych jest nie możliwe. Zdaniem sądu kobieta, której matka uzyskuje dochód z prac wykonywanych za granicą, jest w stanie w dłuższej perspektywie zgromadzić potrzebne środki finansowe dla pokrycia ewentualnych, przyszłych kosztów sądowych, jak również w przypadku pojawienia się nowych wydatków może ponownie złożyć wniosek o przyznanie prawa pomocy. Taka prośba zostanie rozpatrzona z uwzględnieniem zaktualizowanej sytuacji majątkowej (III SA/Kr 637/14).

Źródło: Rzeczpospolita